چو بی گه آمدی باری درآ مردانه ای ساقی

بپیما پنج پیمانه به یک پیمانه ای ساقی

ز جام باده عرشی حصار فرش ویران کن

پس آنگه گنج باقی بین در این ویرانه ای ساقی

اگر من بشکنم جامی و یا مجلس بشورانم

مگیر از من منم بی دل تویی فرزانه ای ساقی

چو باشد شیشه روحانی ببین باده چه سان باشد

بگویم از کی می ترسم تویی در خانه ای ساقی

در آب و گل بنه پایی که جان آب است و تن چون گل

جدا کن آب را از گل چو کاه از دانه ای ساقی

ز آب و گل بود این جا عمارت های کاشانه

خلل از آب و گل باشد در این کاشانه ای ساقی

زهی شمشیر پرگوهر که نامش باده و ساغر

تویی حیدر ببر زوتر سر بیگانه ای ساقی

یکی سر نیست عاشق را که ببریدی و آسودی

ببر هر دم سر این شمع فراشانه ای ساقی

نمی تانم سخن گفتن به هشیاری خرابم کن

از آن جام سخن بخش لطیف افسانه ای ساقی

سقاهم ربهم گاهی کند دیوانه را عاقل

گهی باشد که عاقل را کند دیوانه ای ساقی